OUDE PEKELA – Apothekersassistente Ellen Kruize heeft het boek: Educated Drugdealer geschreven. Het boek verscheen eind december. Ellen schrijft ook blogs. De komende weken kunt u deze op www.westerwoldeactueel.nl lezen. Alle personen in de verhalen zijn denkbeeldig.
Er is steeds meer agressie in de zorg. In het ziekenhuis, de huisartsenpraktijk en bij de apotheek. Het leeft in Nederland. We moeten veel meer vertellen en laten zien hoe het er achter de schermen aan toe gaat. Ik geef jullie graag een kijkje achter de balie. Werken als apothekersassistent, een prachtig vak. Met mooie en minder mooie kanten, zoals in elk vak.
Wat een heksenketel kan de apotheek zijn en wat is apothekersassistent een dynamisch vak. Eerder werden we pillendraaiers genoemd en tegenwoordig doosjesschuivers. We zijn echter veel meer dan dat. Of je nu in de apotheek werkt als bezorger, apothekersassistent of apotheker, wij staan klaar om de patiënt zo goed mogelijk te helpen. Dat doen we in goede en in kwade tijden.
Wij werken in de zorg en we helpen patiënten om hun medicijnen goed te gebruiken. Dat doen we door voorlichting te geven, door met patiënten, naasten en andere zorgverleners in gesprek te blijven. Wij worden apothekersassistent omdat zorgen in ons bloed zit. Ik wil iedereen met trots een kijkje in ons bijzondere vak geven.
Ellen neemt ons in een aantal blogs mee in de hectiek van haar vak.
Vandaag deel 6: Heb jij het in je?
Volgens mij was ik net 17 jaar toen ik de poster met de oproep zag hangen in mijn middelbare school. Het was een grote, groene poster met een vrouw in een soort doktersjasje. Er stond een tekst op, het was zoiets als: ‘Apothekersassistent. Heb jij het in je?’ Onderaan deze poster stond een website om je op te geven voor een kijkje achter de schermen in de apotheek.
Werken in de apotheek…Dat was nog niet bij me opgekomen! Tot dan toe was het mijn plan om me aan te melden bij de landmacht. Vooral omdat ik van actie houd en, niet geheel onbelangrijk, ik moest nu eenmaal een beroep kiezen.
De poster sprak me aan. Hoe zou het eraan toegaan in een echt bedrijf? Dit was een mooie mogelijkheid om een apotheek te verkennen. Met mijn klas hadden we al bezoekjes afgelegd aan beroepsopleidingen waar suffe leraren preekten voor eigen parochie, dat was niets voor mij! In een bedrijf zou ik echt zien hoe het was om aan het werk te zijn.
Ik meldde me aan via de website. ‘Wanneer zou ik iets horen? Zouden ze mij geschikt vinden om te gaan meekijken in de apotheek?’
Steeds meer dacht ik na over de vervolgstappen in het leven. Aan het einde van de middelbare school maak je belangrijke keuzes. Ik vond het doodeng om een beroep te kiezen. Alsof ik me voor eeuwig moest gaan vastleggen. Hoe zou het zijn om echt aan het werk te zijn? Ik worstelde al met deze keuzes voordat ik de poster zag, en nu gaf deze poster me ineens perspectief.
Grappig detail: op school boden ze me een halfjaar eerder een beroepskeuzetest aan. Daar kwam iets totaal anders uit: ik moest makelaar worden, dat zou mijn roeping zijn. Nu, 25 jaar later, weet ik wel beter.
Het was al eindexamentijd en ik had nog niets gehoord. Het examen doen ging lekker, mijn favoriete vakken waren scheikunde en wiskunde. Tussendoor kon ik mezelf helemaal verliezen in de Harry Potter boeken.
De school was heel leuk. In de klas had ik het naar mijn zin en ik wilde nog geen afscheid nemen. We kregen les van aardige docenten. Ik hoopte op een uitnodiging om mee te kijken in de apotheek. Dan wist ik eindelijk of ik verder kon bouwen aan mijn toekomst. Daar was de uitnodiging. Ik mocht kijken in de apotheek!
Daar ging ik dan, op mijn opoefiets. Ik had klotsende oksels van de spanning. Het was erg mooi weer op de dag dat ik erheen fietste. De gedachten raasden door mijn hoofd: wat als ik dit leuk vind? Dan ga ik straks in de grote stad naar de opleiding voor apothekersassistente volgen. Wat als ik het niet leuk vind? Dan moet ik wéér iets anders zoeken… Zou ik het wel kunnen? Is er wel een goede boterham mee te verdienen? Zal het wel iets met scheikunde te maken hebben?
Het oude gebouw zag er anders uit dan wat ik in gedachten had. Vroeger, in het dorp waar ik vandaan kwam, hadden we zo’n groot, statig gebouw als apotheek. Misschien zat deze apotheek al lang op deze locatie gevestigd. Het leek wel een woonhuis, dacht ik. Gelukkig zat mijn haar goed die dag. Ik zette mijn fiets op slot en haalde diep adem. Daar ging ik dan! ‘Doe je best Ellen, wie weet moet je hier stage lopen later’, zei ik tegen mezelf.
Ik kwam binnen in een kleine ruimte. Zo klein dat er maximaal vier mensen konden zitten. Er hing een kenmerkende muffe geur van te veel mensen in een te kleine ruimte. Ik werd er niet enthousiast van. Van buiten leek het een stuk groter en minder oud, dit zag er zó gedateerd uit. Zelfs de computers waren oud. Er zat nog een grote beeldbuis achter de computerschermen. Het rook er niet fijn en het zag er doorleefd uit. In de kleine wachtruimte nam ik plaats. Er zaten ook twee patiënten. Van buiten zag het er vast uit alsof ik rustig aan het wachten was. Van binnen stond ik op scherp. Ik luisterde naar wat de assistenten aan de balie tegen elkaar en tegen de patiënten zeiden. Het viel me op dat er weinig privacy was. Ik zag de assistenten in de computer opzoeken of iets klaarstond. Dit haalden ze dan op en gaven de zakjes aan de patiënten.
Zodra ik aan de beurt was, voelde ik mijn gezicht rood worden. Het was de spanning. Om wat ik ervan zou vinden en om wat ze van mij zouden vinden. Ik stelde mezelf voor en gaf een hand. De assistente opende de deur van een kamer naast de balie. Daar stond ik dan…Achter de schermen!
Wordt vervolgd
Ingezonden
