OUDE PEKELA – Apothekersassistente Ellen Kruize heeft het boek: Educated Drugdealer geschreven. Het boek verscheen eind december. Ellen schrijft ook blogs. De komende weken kunt u deze op www.westerwoldeactueel.nl lezen. Alle personen in de verhalen zijn denkbeeldig.
Er is steeds meer agressie in de zorg. In het ziekenhuis, de huisartsenpraktijk en bij de apotheek. Het leeft in Nederland. We moeten veel meer vertellen en laten zien hoe het er achter de schermen aan toe gaat. Ik geef jullie graag een kijkje achter de balie. Werken als apothekersassistent, een prachtig vak. Met mooie en minder mooie kanten, zoals in elk vak.
Wat een heksenketel kan de apotheek zijn en wat is apothekersassistent een dynamisch vak. Eerder werden we pillendraaiers genoemd en tegenwoordig doosjesschuivers. We zijn echter veel meer dan dat. Of je nu in de apotheek werkt als bezorger, apothekersassistent of apotheker, wij staan klaar om de patiënt zo goed mogelijk te helpen. Dat doen we in goede en in kwade tijden.
Wij werken in de zorg en we helpen patiënten om hun medicijnen goed te gebruiken. Dat doen we door voorlichting te geven, door met patiënten, naasten en andere zorgverleners in gesprek te blijven. Wij worden apothekersassistent omdat zorgen in ons bloed zit. Ik wil iedereen met trots een kijkje in ons bijzondere vak geven.
Ellen neemt ons in een aantal blogs mee in de hectiek van haar vak.
Vandaag deel 10: De heksenketel
Met het grote boek Informatorium in de aanslag heb ik me de rest van die middag echt te pletter gezocht. In het boek stonden zoveel namen en producten! Het rare was dat ik geen enkele medewerker verder in dat boek zag zoeken. Wisten ze dan echt van elk medicijn waar het lag en wat de stof- en merknaam was?
Dat kopje thee had ik wel verdiend, vond ik zelf. Ik hield alleen niet van thee, maar ik was wel toe aan pauze. Ik merkte dat ik rode wangen had van de inspanning en ik keek nog net niet scheel van al die termen uit het Informatorium.
Ik was een uur bezig geweest met het zoeken, lezen en klaar-maken van vier recepten en wat was dat pittig! Ik had er maar weinig gedaan, vond ik zelf. Dit was wel totaal anders dan zalfjes in tubes uitvullen! Bij elk recept dat ik pakte, had ik meteen nieuwe ideeën en vragen. Om de anderen niet teveel te storen, keek ik zelf steeds eerst hoe ver ik kwam. Ik pakte het Informa-torium erbij en als het echt niet anders kon, stelde ik een vraag.
Zoveel nieuwe informatie om te verwerken en dat in een omgeving die net een heksenketel was: de assistenten vlogen van hot naar her, patiënten kwamen aan de balie met vragen en de telefoon bleef de hele dag gaan.
Daar tussendoor liep ik zocht me rot naar doosjes en probeerde af en toe een vraag te stellen.
Nu was er gelukkig even tijd voor pauze en ik dacht dat het nu vast het moment was om vragen te stellen. We zaten in de koffiekamer; een kleine keuken met retrotegels aan de muur en een keukentafel. Daarvandaan hoorde je nog steeds om de paar minuten de bel van de voordeur of het rinkelen van de telefoon. De gesprekken aan tafel gingen over recepten waarbij iets niet volgens plan was verlopen en daarna spraken ze af om na het werk te gaan hardlopen. Mijn mond viel zowat open van verbazing!
‘En Ellen, wat vind je van de apotheek?’
Ik verslikte me bijna in de thee. ‘Druk, maar wel interessant’, antwoorde ik. Ik had er gewoon de woorden niet voor. Mijn hoofd zat vol en ik merkte dat ik moeite had om nog meer informatie te verwerken. Lief dat ze aan mij denken terwijl ze het zelf zo druk hebben, dacht ik.
Petra zei dat ik nog even mocht blijven als ik wilde, dan kon ik nog even meekijken aan de balie. Dat wilde ik wel!
Wordt vervolgd
Ingezonden
