OUDE PEKELA – Apothekersassistente Ellen Kruize heeft het boek: Educated Drugdealer geschreven. Het boek verscheen eind december. Ellen schrijft ook blogs. De komende weken kunt u deze op www.westerwoldeactueel.nl lezen. Alle personen in de verhalen zijn denkbeeldig.
Er is steeds meer agressie in de zorg. In het ziekenhuis, de huisartsenpraktijk en bij de apotheek. Het leeft in Nederland. We moeten veel meer vertellen en laten zien hoe het er achter de schermen aan toe gaat. Ik geef jullie graag een kijkje achter de balie. Werken als apothekersassistent, een prachtig vak. Met mooie en minder mooie kanten, zoals in elk vak.
Wat een heksenketel kan de apotheek zijn en wat is apothekersassistent een dynamisch vak. Eerder werden we pillendraaiers genoemd en tegenwoordig doosjesschuivers. We zijn echter veel meer dan dat. Of je nu in de apotheek werkt als bezorger, apothekersassistent of apotheker, wij staan klaar om de patiënt zo goed mogelijk te helpen. Dat doen we in goede en in kwade tijden.
Wij werken in de zorg en we helpen patiënten om hun medicijnen goed te gebruiken. Dat doen we door voorlichting te geven, door met patiënten, naasten en andere zorgverleners in gesprek te blijven. Wij worden apothekersassistent omdat zorgen in ons bloed zit. Ik wil iedereen met trots een kijkje in ons bijzondere vak geven.
Ellen neemt ons in een aantal blogs mee in de hectiek van haar vak.
Vandaag deel 12: Educated drug dealer
Het was maandag en ik fietste door de regen naar mijn stage. Mijn stageadres was lekker dichtbij. Daar waren al twee collega’s druk aan het werk en ik begon zoals elke dag met het uitpakken van de bestelling. Nu ik mijn weg wist te vinden in de apotheek, vond ik het steeds leuker. Na het uitpakken van de bestellingen mocht ik aan de balie, want er waren nog geen bereidingen voor vandaag. Ik vond het heerlijk om baliewerk te doen. Dit zou een extra leuke dag worden.
Tijdens de koffie spraken we over de nieuwe regels vanuit de zorgverzekering. Er zou een nieuw beleid komen in Nederland. Het was nog niet bekend hoe het eruit zou komen te zien. We wisten wel dat het ging over de verstrekking van spécialité. Spécialité is een medicijn waarop patent rust(te). Je ziet een ® staan achter de naam van het merk. Dat zou aan banden gelegd gaan worden. Mensen zouden niet zomaar het originele merk meer mogen hebben. De apothekers gaven aan dat er nu nog niet veel over te vertellen viel.
Na de koffie zette ik de laatste zelfzorgartikelen van de bestelling in de kast die het dichtste bij de etalage stond. De bel ging. Ik voelde ogen in mijn rug prikken.
Opeens stond hij achter me. Het was een man van een jaar of veertig. Hij leek veel ouder. Hij had een onverzorgd gebit met heel korte tanden. In zijn gezicht zag ik veel aders lopen. Hij had een pet op en een fluorescerend trainingspak aan. Ik keek hem aan en ik zag dat er iets was met zijn ogen. Ik was op mijn hoede. Zijn ogen waren druk en hij keek rond. Een vreemde, weeïge geur kwam voorbij. Ik deed snel een stap naar achteren en zei vrij luid: ‘Goedemorgen.’ Hij aarzelde, het duurde even voor hij reageerde. Hij had een vreemde grijns op zijn gezicht. Hij wiebelde een beetje van het ene been naar het andere been en riep: ‘Zakje voor Mechelen.’ Ik aarzelde niet en liep meteen, zonder de geboortedatum te vragen, naar de plank met klaargemaakte medicatie. Waar waren mijn collega’s? Ik vond het zakje dat voor hem bedoeld was. Er stond een opmerking op die met gele stift gearceerd was: ‘Op woensdag afleveren’. Alle bijzonderheden moest ik overleggen met mijn begeleider, in dit geval Nadia. Het kon niet de bedoeling zijn om dit vandaag af te leveren. Het was vandaag immers maandag.
Mijn collega Nadia zag de melding op het recept en herkende zijn naam. Ze liep meteen met me mee naar de balie. Eerst nam ze het zakje uit mijn handen en ze zette het zakje terug op de plank. We liepen naar meneer toe en ik zag zijn gezicht versomberen. Hij was niet blij dat we er samen aan kwamen lopen. Nadia: ‘Meneer, u weet dat u elke woensdag om 8 uur uw bestelling op kunt halen. Het is nu maandag.’
Hij haalde zijn schouders op en begon met zijn handen te trillen, keerde zich om en droop af.
Nadia wenkte me en ik liep mee naar het zakje met medicatie. Ze maakte het open en vertelde me wat erin zat. Het was methadon. De meneer mocht één keer per week methadon ophalen in de apotheek. Gelukkig had ik de opmerking gelezen en was Nadia zo alert om mee te lopen. Dit was een poging om het eerder op te halen.
Het leek mij niet echt een middel voor een apotheek. Meer iets voor de verslavingszorg van de GGD. Ik vroeg aan Nadia waarom deze meneer patiënt was van onze apotheek. Zij legde me uit dat sommige mensen hun methadon bij de apotheek mogen halen. Als ze zich netjes gedragen, doen we daar niet moeilijk over. Mochten er vervelende situaties ontstaan, dan kunnen we dat melden. De afspraak wordt dan gewijzigd. De methadonverstrekking gaat dan over naar de GGD. Mensen met een verslaving vinden dat niet fijn omdat ze dan 3 dagen in de week om 8 uur ‘s ochtends op afspraak moeten komen. Op die dagen hebben ze zelf geen vrijheid meer.
Gelukkig maakte deze meneer Mechelen geen stennis en hij vertrok zonder morren. Wij hoefden geen melding te maken!
Methadon
Methadon is een morfineachtige pijnstiller (opiaat). Het heeft een sterk pijnstillende werking.
Artsen schrijven het voor bij langdurige matige tot hevige pijn en bij verslaving aan opiaten. Ze schrijven het soms voor in de palliatieve zorg (zorg in de laatste levensfase).
Ingezonden
