WINSCHOTEN – Samen met inwoners en ondernemers heeft de gemeente Oldambt vanavond bij de nieuwjaarsreceptie in de Marktpleinkerk in Winschoten geproost op het nieuwe jaar.
Onder het genot van een drankje, een broodje rookworst, een kom snert en diverse andere hapjes wenste het college iedereen een gelukkig nieuwjaar. Burgemeester Cora-Yfke Sikkema hield een nieuwjaarstoespraak. Naast de nieuwjaarstoespraak droeg stadsdichter Refia Doevendans een nieuwjaarsgedicht voor. Het was een geslaagde avond met een mooie opkomst.
Burgemeester Cora-Yfke Sikkema blikte in haar speech terug op het afgelopen jaar – op de mooie, maar natuurlijk ook minder mooie momenten. Het was een bewogen jaar, dus laten we er met z’n allen een liefdevol 2024 van maken!
Hieronder haar speech:
Beste Oldambtsters,
Ook al ligt de jaarwisseling alweer even achter ons, ik wil vandaag graag mijn nieuwjaarswensen aan jullie overbrengen: op een liefdevol 2024!
Ik zeg bewust liefdevol. Want dat is het woord dat vooral bij mij opkwam, toen ik rond de kerst en oud en nieuw reflecteerde op het oude jaar en nieuwsgierig vooruit keek naar 2024. De wereld kan in mijn ogen wel wat meer liefde gebruiken.
Onze jaarwisseling leek goed te verlopen, met relatief weinig overlast en vernielingen. Tot even na 1u het vuurwerkincident in Midwolda plaatsvond. Dat zowel materieel als emotioneel veel impact heeft op de bewoners in de straat. De politie doet onderzoek, en wij hebben met Groninger Huis en verschillende hulporganisaties vorige week goede gesprekken gevoerd met inwoners en indien daar behoefte aan is, hulp aangeboden. Er kwamen ook vragen over vuurwerk gebruik en vuurwerkvrije zones. Daarover is een paar jaar geleden een motie aangenomen in de raad en we zullen op basis van die motie de discussie over vuurwerk met inwoners en raad moeten voeren dit jaar. Want oud en nieuw moet voor iedereen een fijn feest zijn.
Reflecterend op vorig jaar, kan ik zeggen dat 2023 een bewogen jaar was. Het begon mooi, met de start van een hernieuwde traditie hier in de Marktpleinkerk: een nieuwjaarsbijeenkomst met onze inwoners. Wat goed beviel en fijn was. Waar ook behoefte aan was, omdat het weer kón na corona. Vorig jaar stond ik stil bij een aantal thema’s die nog steeds enorm actueel zijn: ik had het over vluchtelingenopvang, de gevolgen van de gaswinning in onze provincie, energiearmoede, vertrouwen in de overheid, gevoeligheid voor criminaliteit en ondermijning zeker ook bij kwetsbare jongeren.
Vorig jaar had ik het over de oorlog in Oekraïne, waarvan het einde nu een jaar later nog lang niet in beeld lijkt. Daarnaast werden we begin oktober opgeschrikt door een verschrikkelijke daad van de Hamas met ook een verschrikkelijke reactie: de oorlog tussen Israël en de Hamas.
Begin november hadden we in Winschoten de jaarlijkse Shoah-herdenking. Daar staan we stil bij de gruwelijkheden van de Tweede Wereldoorlog, met name de ontmenselijking en vernietiging van de Joodse gemeenschap. In mijn toespraak bij die Shoah herdenking gaf ik aan dat ik ermee worstel de situatie in Israël en de Gazastrook te duiden, want wát je ook over deze ingewikkelde situatie zegt, je kwetst er mensen mee. Ik gaf aan geraakt te zijn door een mooi gesprek hierover dat ik op tv zag, met Joris Luyendijk en Raoul Heertje. Twee zinnen bleven en blijven mij nog steeds bij:
- “Jouw pijn is zo groot dat je vindt dat je de pijn van de ander mag ontkennen, terwijl je elkaars pijn eigenlijk zou moeten begrijpen”
- “We moeten echt harder werken om van iedereen te blijven zien dat het mensen zijn.”
Beide stralen een beetje liefde uit. Dat geeft mij hoop.
Vanuit deze gedachte ben ik er trots op dat we als gemeente Oldambt solidair zijn met mensen die gevlucht zijn voor oorlogen of onderdrukking en dat we solidair zijn met onze buurgemeente Westerwolde. In die zin ben ik overigens enorm blij dat de Eerste Kamer humaniteit en solidariteit ook voorop heeft staan en er een meerderheid komt voor de Spreidingswet.
In Oldambt hebben we drie locaties waar we Oekraïense vluchtelingen opvangen. Daarnaast vangen we in Winschoten vluchtelingen op en sinds vorige maand 50 extra aan de Garst. Bij mijn bezoek aan de Garst op 24 december hoorde ik van het Rode Kruis, de beveiligers en mensen van de gemeente dat het een rustige en prettige groep is. Eén man hielp al in de keuken, want hij was chef-kok in Syrië. Een paar andere mannen gaven aan te willen helpen met het timmeren van het terras.
Verder vond ik het hartverwarmend om te zien dat een aantal Oekraïense vluchtelingen uit Scheemda als vrijwilliger helpen aan de Garst bij de catering en het schoonmaken. De menselijkheid die daarmee wordt benadrukt kan mij ontroeren.
Over ontroering gesproken. De presentatie van de parlementaire enquête van de gaswinning in Zeerijp was indrukwekkend. Ik mocht bij die presentatie aanwezig zijn en zal nooit vergeten hoe de Groningers reageerden op die erkenning die zo nodig was. De stille tranen over de wangen. De handen die elkaar opzochten om elkaar te troosten. Het was zo nodig om van mensen uit Den Haag de bevestiging te horen van wat wij allemaal al wisten. Het gaf hoop.
Met NijBegun krijgen we als regio de kans om én de schade en herstel nu goed op te pakken én ons gebied een beter toekomstperspectief te kunnen bieden. Daar hebben we elkaar hard bij nodig, als bestuurders, volksvertegenwoordigers, professionals, vrijwilligers en inwoners.
2023 stond ook in het teken van de ondermijning in de Ommelanden. Er was een uitgebreid onderzoek over ondermijning en helaas hebben we afgelopen jaar kunnen zien waartoe die criminaliteit kan leiden. Schietincidenten, explosies, en een gevoel van onveiligheid. Ik ben onder de indruk hoe de politie en het OM aan deze zaken werken. Daarnaast is het bittere noodzaak dat we met elkaar voorkomen dat de jongeren van nu de criminelen van de toekomst zijn. Het lijkt makkelijk snel geld verdienen, maar er zit een harde wereld achter. Daarom werken we aan een aanpak om jongeren daarvoor te behoeden. Samen met SWO, basis en voortgezet onderwijs, de politie en vele zorginstanties slaan we hierbij de handen ineen. Ook op dit thema hebben we elkaar hard nodig en ik ben er trots op dat we deze eerste belangrijke stappen met elkaar zetten.
Toen ik zo rond de feestdagen reflecteerde op 2023 moest ik er ook aan denken dat ik een keer in het college zei: los van de dagelijkse issues, werken we ook hard aan de toekomst van Oldambt en onze inwoners. En ik ben er trots op waar we allemaal mee bezig zijn. Hierbij kijken we ook kritisch naar onszelf. Hoe kunnen we problemen anders benaderen, meer in samenhang met elkaar? Dat zie je bij verschillende projecten: de gebiedsgerichte aanpak in Bad Nieuweschans, het project Generatierijkdom dat nu echt van start gaat en ik noemde net al de jeugdaanpak. Maar ook met het loket binnen het boerderijenprogramma proberen we dichter bij de inwoners te staan. Ik ben ervan overtuigd dat het centrum van Winschoten er over twee jaar anders uitziet, waardoor het nog aantrekkelijker wordt dan het nu is. En ik kan natuurlijk niet om de Hardenberg heen, waar de inwoners erin zijn geslaagd het zwembad te behouden, een groot compliment. En ook dat had niet gekund zonder hulp van de raad en gemeente.
Er zijn veel andere voorbeelden die ik nu zou kunnen noemen, maar dan staan we hier nog wel even.
Het gaat niet alleen om de projecten en plannen, maar vooral ook dat we samenwerken aan een prettige samenleving in Oldambt. Dat betekent dialoog, elkaar blijven zien als mensen, zeker ook op social media. Dat we ons kunnen verplaatsen in elkaars zorg en pijn. Dat het niet altijd nodig is er een strijd van te maken wiens zorg en pijn nou het grootst is. Dat we samen kijken wat wél kan. Ik realiseer me dat dat voor de één makkelijker is dan voor de ander.
Ik hoorde een tijdje geleden een gesprek op radio 1 waarbij de vraag werd gesteld of je je zegeningen kan tellen als je naar de ellende van andere mensen kijkt. De geïnterviewde gaf aan zichzelf dat toe te staan. Je kunt een groot hart voelen vol met pijn, maar ook met liefde. Ze gaf aan dat ze in donkere tijden altijd probeert te kijken waar het licht is, en als ze die niet voelt probeert ze dat licht weer actief aan te steken. Dat kan door een kleine ontmoeting op straat met iemand die je niet kent, die je aankijkt en begroet. Iets wat klein is en zacht. Gewoon een beetje liefde.
En dat wens ik u allen toe: Op een liefdevol 2024!
Bron: Gemeente Oldambt
Foto’s: Tedo Swarts
