Zelfuitsluiting is in zowel Nederland als Duitsland een belangrijk onderdeel van de gereguleerde gokmarkt. Hoewel de doelen vergelijkbaar zijn—spelers tijdelijk of permanent uitsluiten van deelname—verschilt de uitvoering per land. In dit artikel vergelijken we hoe deze systemen zijn opgezet en wat dat betekent voor gebruikers die controle willen houden over hun speelgedrag.
In Nederland is het Centraal Register Uitsluiting Kansspelen (Cruks) de standaard. Dit register geldt voor alle legale online én fysieke kansspelaanbieders. Zodra je bent ingeschreven in Cruks, kun je niet meer inloggen bij een goksite of fysiek casino met Nederlandse licentie. Toch zoeken sommige spelers manieren om te blijven spelen, bijvoorbeeld via buitenlandse platforms.
Veel spelers kiezen voor dit soort platforms omdat ze daarmee eenvoudig kunnen blijven gokken zonder Cruks, zonder dat ze zich hoeven te registreren of hun identiteit hoeven te bevestigen. Deze websites vragen doorgaans niet om verificatie en bieden direct toegang zonder tussenkomst van DigiD.
Duitsland hanteert een soortgelijk systeem: het OASIS-register. Dit nationale uitsluitingsregister werd ingevoerd in 2021, tegelijk met de legalisering van online casino’s op federaal niveau. Net als in Nederland geldt de uitsluiting voor alle vergunninghouders, maar in tegenstelling tot Cruks is de registratie in OASIS soms gekoppeld aan afzonderlijke deelstaatregels. Zo kan het voorkomen dat aanbieders een iets andere uitvoering hanteren afhankelijk van waar ze actief zijn. Toch blijft het algemene principe gelijk: een centrale blokkade voorkomt deelname bij alle legale aanbieders.
Een ander verschil zit in de registratieprocedure. In Nederland kun je jezelf met je DigiD binnen enkele minuten aanmelden voor Cruks. In Duitsland verloopt de aanvraag vaak via klantenservice of via een aparte overheidssite, afhankelijk van de aanbieder. Daarnaast zijn tijdelijke blokkades in Duitsland standaard minimaal drie maanden, terwijl je in Nederland ook kunt kiezen voor één dag of zes maanden.
Wat opvalt is dat Duitsland in sommige opzichten strikter is, terwijl Nederland meer flexibiliteit biedt. Beide landen hanteren echter strenge handhaving: aanbieders mogen geen toegang verlenen aan gebruikers in het register. Niet-naleving leidt tot hoge boetes. In beide systemen wordt de verantwoordelijkheid expliciet bij de aanbieder gelegd, die bij elke inlogpoging een realtime controle moet uitvoeren. Daardoor ontstaat een sluitend controlesysteem dat nauwelijks ruimte laat voor omzeiling bij legale platforms.
Wie kiest voor zelfuitsluiting in een gereguleerd systeem kiest in feite voor een technische grens. Maar de verschillen tussen Nederland en Duitsland laten zien dat die grens anders wordt vormgegeven. Dit maakt het voor internationale spelers relevant om te weten welk systeem waar geldt—en hoe het zich verhoudt tot hun eigen speelgedrag en voorkeuren.