TER APEL – In het Roelagerbos zijn proefvlakken gemaakt waar, in strijd tegen de adelaarsvaren, de humuslaag tot fijner materiaal is verpulverd.
In de oude bossen rondom Ter Apel is de adelaarsvaren steeds dominanter aanwezig. Deze varen brengt mooie plaatjes met zich mee als ze fris groen zijn, en hebben ook enige charme wanneer ze beginnen te verwelken en bruine vlaktes achterlaten. Wat is er dan nu aan de hand? Onder de varen kan naar verloop van tijd nauwelijks tot niks meer groeien. Dit komt door het zure milieu dat hij creëert. Dit zure milieu, dat versterkt wordt door de stikstofdepositie, zorgt ervoor dat bladeren en takken enorm langzaam afbreken. Uiteindelijk raakt de bodem zo zuur dat hij alleen nog geschikt is voor de varen en niet voor mossen, kruiden of opkomende bomen. De biodiversiteit is in situaties waar de adelaarsvaren de overhand heeft genomen erg laag. Dit is niet altijd erg, het is een zeer stabiele situatie. Maar te stabiel kan nadelig zijn voor de toekomst. Mocht er een boom in een bos met adelaarsvaren omvallen, dan komt er niks anders terug dan alleen varens. Wordt er niks aan gedaan, dan kan dit gemakkelijk honderden jaren aanhouden.
Proefvlakken
In het Roelagerbos, ten noorden van Ter Apel, zijn enkele proefvlakken gemaakt. In november van dit jaar zijn deze vlakken bewerkt met een bosfrees. De humuslaag is tot fijner materiaal verpulverd, waardoor het in theorie sneller zal afbreken. Het effect is dat het milieu van de bodem niet meer geschikt is voor een totale bedekking van de varen. Er komen gradiënten, verschillen, in de bodem. Deze nieuwe situatie biedt de kans voor natuurlijke verjonging van eik, berk, beuk of van andere soorten die hun zaden in de bodem hebben zitten. Staatsbosbeheer wil een divers bos, daarom worden er na enkele jaren ook nieuwe soorten aangeplant zoals esdoorn, populier en linde. Door deze diversiteit zal het bos weerbaarder zijn tegen ziektes, plagen en het veranderende klimaat.
Het is nog onbekend of dit gaat werken, daarom zijn er eerst enkele proefvlakken gemaakt die voor drie jaar worden gemonitord.
Bron: Boswachtersblog van Jelka Vale en Sybe
